Ik vroeg het me al af toen ik nog een klein kind was, ik was een jaar of zes, zeven. Ón-be-grijpelijk vond ik het. Hoe kon het toch dat datgene waar we allemaal naar toegingen, echt iedereen, rijk, arm, slim, dom, oud, soms jong, groot, klein, niemand uitgezonderd, hoe kon het toch dat dat iets vreselijks zou moeten zijn.
Iets waar we allemaal letterlijk doodsbang voor waren. Dat is toch gek, dat is toch niet logisch. Je probeert je leven (zeer waarschijnlijk) zo goed mogelijk te leven, er zijn pieken er zijn dalen, er zijn mooie momenten en moeilijke momenten. Je doorstaat alles zo dapper mogelijk … en dan, uiteindelijke, de grand finale, het klapstuk, de finish zou iets vreselijks moeten zijn, iets om ten alle tijden te ontwijken. Ik vond en vind dat gewoon niet logisch. Is da dan onze beloning?
180 graden gedraaid
Ook al dacht ik daar vroeger al over na, het ‘item’ werd pijnlijk relevant toen mijn zoontje Benja stierf in 2018. Hoe bang ik ook was dat hij ging overlijden, ik heb letterlijk doodsangsten uitgestaan, ik heb me in de periode erna – en eigenlijk nog steeds – nooit gevoeld hoe ik dacht dat ik me zou gaan voelen. Ik voelde niet de intense wanhoop, het hartverscheurende verdriet of de boosheid. Wat er wel zelfs soms letterlijk door mijn hoofd schoot was: ‘Lekker voor je pik, dat jij daar bent.’ Waarna ik me weer vreselijk schuldig voelde, want hoe kon ik dat nu denken net nadat mijn baby was overleden. Het heeft me een zoektocht van bijna 3 jaar gekost maar inmiddels snap ik het beter en ben ik er zelfs helemaal oké mee. Wat ik ook ben gaan begrijpen, wat mijn kijk op de dood 180 graden gedraaid heeft én mijn verdriet daarover vele malen minder is dat ‘zij’ niet ‘weg zijn’, maar wij.
Wij zijn weg
Als we het over overleden mensen hebben zeggen we wel eens: ‘zij die ons zijn ontvallen’, maar dat klopt niet helemaal. Zij zijn ons niet ontvallen, wij zijn hen even tijdelijk ontvallen. Het is juist precies andersom. Zij zijn niet weg van ons, wij zijn ‘even’ weg van hen. Onze standplaats, onze basis is niet dit leven, onze basis is de ‘dood’. Dat is waar we vandaan komen dat is waar we weer terug naar toe gaan. Dat is waar we eigenlijk horen te zijn. De levens die we leven op aarde zijn uitstapjes.
Naast ons
Wij doen net alsof wij de mensen moeten missen die overleden of over zijn gegaan, maar het is juist andersom zij ‘missen’ ons als wij even hier zijn. Nu is het zo dat zij ons niet letterlijk missen want vanuit daar is het heel makkelijk om dicht bij ons op aarde te zijn. Wat ‘iets moeilijker’ kan zijn voor ze is dat wij dat niet altijd zo ervaren. Dat wij ze niet horen of voelen. Dat ons verdriet en gemis zo intens groot kan zijn terwijl zij letterlijk naast ons op de bank zitten.
Terugkomen
En natuurlijk mag je vreselijk verdrietig zijn als je iemand mist die niet meer fysiek hier is. Huil, schreeuw en jammer, voel je emoties en laat ze stromen, zo veel en zo vaak als je wil. Dat hoort en dat helpt. Maar probeer het ook eens te bekijken op de volgende manier: Zij zijn niet weg, wij zijn even weg. En het mooie is dat we allemaal iedereen, niemand uitgezonderd gewoon weer terugkomen. <3
