Ik ben begonnen met schrijven toen Benja nog leefde (toen ik nog geen idee had hoe dit verhaal zou eindigen). Ik hield een blog bij in het ziekenhuis voor alle mensen die zo met ons meeleefden. Al vanaf de twintig weken echo was het mijn allergrootste angst dat hij dood zou gaan, ik dacht dat ik dat zelf niet zou overleven. Hij ging dood, maar het gekke was, mijn leven veranderde niet in een nachtmerrie. Ik heb lang gedacht dat ik gek was, hoe kon ik me nou ‘best oke’ voelde terwijl mijn baby net dood was. Ik had vast niet genoeg van hem gehouden, mijn hart was vast kapot, ik rouwde vast niet goed én ik had zeer zeker een hele goede shrink nodig.

In het boek beschrijf ik de weg vanaf de twintig weken echo – wanneer we horen dat er iets niet goed is, de doodsangsten die ik al die tijd voel tot het overlijden van Benja. Wanneer alles ineens anders lijkt te zijn dan ik dacht dat het zou worden. De periode daarna (Mike en ik die uit elkaar gaan, omdat wij allebei totaal anders met de situatie omgaan), mijn struggle, met mezelf, met de mensen om mij heen, die mij natuurlijk ook niet begrepen. Maar uiteindelijk, juist door het overlijden van mijn kind, kom ik achter een aantal levenslessen die ervoor zorgen dat ik vanaf dan gelukkiger in het leven sta.