Vandaag is Benja jarig, hij zou drie jaar oud zijn geworden als hij nog had geleefd. Gek genoeg heb ik zin in vandaag. Ik ben gisteravond met wat gelukkige tranen gaan slapen en ik ben vanmorgen blij waker geworden. Ik heb cakejes besteld met een foto van Benja en zijn broer Boaz erop. Mijn familie komt zo koffie drinken en ’s middags komt Mike, Benja’s vader en dan maken we een wandeling naar het strand, hopelijk daarna weer met taart.
Ik voel me blij en dankbaar
Als ik aan Benja denk voel ik me blij, dankbaar en trots. Ik voel vooral heel veel liefde als ik aan mijn overleden zoontje denk. Dat voelde ik eigenlijk al vanaf het moment dat hij overleed. Natuurlijk heb ik veel verdriet gehad, natuurlijk heb ik gehuild en natuuuuuuurlijk had ik het allerliefst gehad dat hij bij me was gebleven. Maar de liefde was altijd groter dan de pijn. Ik heb mezelf vaak afgevraagd of ik gek was, of mijn hart stuk was, of ik niet genoeg van hem gehouden had. Hoe kon het dat ik niet kapot was na het overlijden van mijn kind. Dat moest toch zo zijn, dat hoorde toch zo, dat had ik toch verwacht in die twee maanden dat hij leefde en ik doodsangsten uit heb gestaan of hij het wel zou redden.
Ik ben niet gek
Inmiddels 3 jaar later, weet ik dat ik niet gek ben. Inmiddels weet ik dat ik ongelooflijk veel van Benja heb gehouden en nog steeds doe en weet ik dat mijn hart zeker niet stuk is. Ik ben op onderzoek uitgegaan. Ik heb heel veel dingen ontdekt. Daar heb ik een tijdschrift, blogs en een podcast over gemaakt. Ik heb onder andere ontdekt dat we niet ‘zomaar’ naar de aarde komen. We zijn hier altijd zijn om ‘lessen’ of beter gezegd ervaringen op te doen. Dat kunnen mooie ervaringen zijn, maar ook minder mooie of moeilijke ervaringen. De clue is altijd, hoe ga je daarmee om? Jij zult nooit kunnen voorkomen dat je in je leven te maken krijgt met verdrietige, pijnlijke misschien wel traumatische dingen. Wat je wel kunt doen is kiezen hoe je daarmee om wil gaan. Want wat nou als het zo is dat alles wat er in je leven gebeurt een daad van liefde is?
Vanuit liefde? Hoe kunnen alle rotte, vervelende, intens verdrietige dingen nou gebeuren vanuit liefde? Vraag je je misschien af.
Ik ga het je proberen uit te leggen. Ik kan namelijk zeggen dat het overlijden van Benja een extreem grote daad van liefde is geweest. Of beter gezegd, dat ik dat zo voel. Een daad van liefde vanuit hem, vanuit mij voor mezelf en van het hele universum. Ook nog even ervan uitgaande dat ik, voordat ik naar de aarde kwam, zelf voor deze ervaring gekozen heb (– zie de blog over het sprookje van de dood.) Benja had me geen mooier cadeau kunnen doen dan bij me geboren te worden en twee maanden later bij me te sterven. Hij had me ook geen moeilijker cadeau kunnen geven dan dit. Maar soms (of eigenlijk heel vaak) komen uit de moeilijkste momenten de mooiste lessen voort.
Tough love
Laat ik beginnen met uit te leggen dat echte liefde niet altijd aanvoelt als iets prettigs voor de ontvanger. Het makkelijkste voorbeeld dat ik kan geven is de liefde voor je kind. Het begint al als ze peuter zijn. Ze willen iets, dat niet handig is. Alleen een drukke weg over steken, met hun vingers in het oog van de hond prikken, een slak in hun mond steken. Ik noem maar wat. Zeer waarschijnlijk zul je ze daarvan weerhouden omdat je weet dat ze, 1: overreden kunnen worden door een auto, 2: ze een knauw van een hond kunnen krijgen, of 3: moeten overgeven omdat er iets in hun mond terecht komt wat niet hoort. En dat wil je niet, want je houdt van ze. Zeer waarschijnlijk zullen zij dat niet zo voelen en heel hard gaan huilen, krijsen en boos op je zijn. Die liefde van jullie voor je kind op dat moment wordt niet als liefde ervaren of ontvangen.
Ook als ze ouder zijn en ze geen hele zak snoep mogen leegeten, op tijd naar bed moeten, hun tanden moeten poetsen, op tijd thuis moeten zijn. Allemaal ‘restricties’ die voortkomen uit liefde maar die zij (op dat moment) niet zo zullen voelen. Omdat ze het grote plaatje (nog) niet zien….
Het grote plaatje
Wat nou als het ook in ons volwassen leven zo werkt. Wat nou als het Universum, of de Bron of God of wij uit ons hogere zelf, of hoe we het ook noemen. Ook het beste met óns voorheeft? Wat nou als er iets groters is dan wij dat weet wat het beste voor ons is. En dat vanuit liefde voor ons en met ons werkt.
Wat nou als de dingen die ons overkomen. Ik noem een ontslag, of een scheiding of het verbreken van een vriendschap of in mijn geval het verlies van een kind. Een daad is van liefde die wij niet zo kunnen voelen. Niet zo kunnen snappen en niet zo ervaren. Omdat wij het grote plaatje (nog) niet zien…
Vaak als er iets gebeurt zijn we boos op God, de Bron het Universum (of hoe je dat wil noemen) net zoals onze kinderen boos zijn op ons omdat ze niet snappen waarom ze iets niet mogen. Wat nou als dat hetzelfde principe is.
Soms zijn dingen niet wat ze lijken
Ik kan zeggen dat ik van niks in mijn leven meer heb geleerd dan het overlijden van Benja. Ik heb daar zulke waardevolle lessen uit kunnen halen. Ik ben het leven zo anders gaan zien, waardoor ik gelukkiger in het leven sta. Begrijp me goed, ik zal nooit tegen iemand zeggen dat je gelukkiger moet zijn na het overlijden van je kind, zoals ik dat nu ervaar. Want ik weet, dat is wel heel extreem… Wat ik wel heel graag wil zeggen, is dat soms dingen niet zijn wat ze lijken. Soms kan je niks beters overkomen dan een ontslag, omdat je eindelijk gaat doen wat je altijd al had willen doen, maar niet durfde omdat je je baan en je zekerheid niet op wilde zeggen. Soms kan je niks beters overkomen dan een scheiding, omdat je daarna een liefde vindt waarvan je geen idee had dat ook bestond. Soms kan je niks beters overkomen dan het verbreken van een vriendschap, omdat je daarna merkt dat je deze persoon eigenlijk helemaal niet mist, en je veel vrijer voelt zonde die persoon. Ik zou je willen zeggen: wees verdrietig om je verlies, huil zoveel als je moet huilen, wees boos en bang. Dat mag en dat moet. Maar zoek naast al het verdriet en door je tranen heen naar de parels in de modder. Want wat nou, wat nou, als dátgene wat jou overkomt en wat zo vreselijk oneerlijk en verdrietig aanvoelt eigenlijk een hele grote daad van liefde is…
