Het is half mei 2018, Benja is 6 weken dood. Ik lig op de bank, met mijn ogen dicht. Ik heb de muziek van de ceremonie van Benja opgezet: Ludovico Einaudi. Ik hoop dat ik heel verdrietig ga worden. Dat ik ga voelen wat ik denk dat ik hoor te voelen. Intense pijn, machteloosheid, onbeschrijfelijk, allesomvattend verdriet.
De dingen die je hoort te voelen als je kind dood is. Want heel verdrietig was ik nog niet geweest. En dat was toch gek? Het leek wel of sommige mensen om mij heen verdrietiger waren over Benja dan ik. Ik vond het eigenlijk niet eerlijk. Het was mijn kind en als er iemand heel verdrietig over zou moeten zijn dan was ik het wel.
Had ik wel genoeg van hem gehouden?
Ik ging aan mijzelf twijfelen. Was er iets geks met mij aan de hand? Had ik wel genoeg van Benja gehouden, nu ik blijkbaar niet wanhopig verdrietig was? Maar dat was vooral mijn hoofd. Mijn hart zei iets anders. Want ik voelde diep van binnen wel, dat ik niet gek was. Dat ik écht wel zielsveel van Benja had gehouden en dat nog steeds doe. Ik voelde dat het helemaal oké was hoe ik was en dat Benja dat ook vond. Toe de muziek klaar was, kreeg ik ineen een zin in mijn hoofd.
Dit was zijn leven
Hij kwam zo helder door en niet uit mijn eigen gedachte dat ik niet meteen snapte wat er mee bedoeld werd. Ik voelde wel dat het een belangrijke boodschap was. Van wie dan ook en dat ik hem moest onthouden. Ik schreef hem op in mijn notities op mijn telefoon. Ik sprak de zin een paar keer langzaam hardop uit, telkens met de klemtoon op een ander woord.
DIT was zijn leven – dit WAS zijn leven – dit was ZIJN leven – dit was zijn LEVEN
En hoe vaker ik de zin uitsprak, hoe meer de essentie ervan tot mij door begint te dringen. Elke manier waarop ik hem uitspreek maakt hem krachtiger. Dit was zijn leven, zeg ik hardop. Ja! Zo is het precies. Dit was zijn leven. Zijn hele leven. Deze twee maanden waren zijn leven. Het leven van Benja Ide Min. – Inmiddels geloof ik ook dat hij zelf voor dit leven heeft gekozen maar zo ver was ik toen nog niet. –
Geen parallel leven
Er bestaat geen parallel leven. Er bestaat geen Benja die eigenlijk 80 had moeten worden. Ik geloof niet dat er iets mis is gegaan en dat hij máár twee maanden is geworden. Nee, dit was zijn leven van het begin tot het einde. Het duurde niet zo lang. Maar wat is lang als je kijkt naar de geschiedenis van de aarde. Op die miljoenen jaren maken twee maanden of tachtig jaar ook niet zoveel verschil. En dat het maar twee maanden duurde maakt het niet minder waard. Benja heeft mij in twee maanden meer geleerd dan iemand anders in tachtig jaar heeft kunnen doen.
Er is niks fout gegaan
Hij heeft zijn leven geleefd, dat het maar twee maanden heeft geduurd is voor heel veel mensen een afschuwelijke gedachte, omdat het zo niet ‘hoort’. Maar wie zegt dat? Wie zegt dat het zo niet hoort? Voor mij voelt het alsof dit wel zo hoorde, alsof er precies gebeurd is wat er moest gebeuren. Ik denk dat ik daarom niet kapot ben van verdriet. Want ook al had ik hem liever nog hier gehad, ik heb niet het gevoel dat er iets fout is gegaan, dat we dit hadden kunnen voorkomen. Ik geloof dat dit in ‘het grote plan zat’. Ik denk dat dat mij rust geeft.
Lees ook de inspirerende blog:
Je ziel en je ego willen twee verschillende dingen.
Wij zijn allemaal op aarde omdat we dat willen, omdat we daar zelf voor gekozen hebben. Wij mensen hebben (o.a.) een ziel en een ego. Je ziel is dat wat jij werkelijk bent. Dat wat nooit sterft, dat wat uit je lichaam treedt als je overlijdt.
Ken je NEL Magazine al? Trots tijdschrift voor ouders van een overleden kind.
