Ik kom net terug van de film Elvis. Ik ben niet zo´n bioscoopganger maar deze wilde ik toch graag nog zien. Wát een talent, niet alleen Elvis maar ook de acteur die hem speelt. Elvis stierf op 42-jarige leeftijd.
Ergens, bijna aan het einde van de film, zit hij met Priscilla in een auto na de overdracht van hun dochter – ze zijn inmiddels gescheiden. Hij zegt tegen Priscilla iets in de trend van: ‘Alles is voor niets geweest, ik heb niks noemenswaardigs neergezet, niemand zal mij nog herinneren.’ Oh my god. How wrong was he. Hij is nog steeds de best verkopende soloartiest allertijden.
De reden dat de film – en een podcastopname van de dag ervoor – mij inspireerde tot het schrijven van deze blog is:
- Het feit dat in de film zo duidelijk naar voren kwam dat je altijd je eigen pad, je eigen dromen, je eigen visie ‘moet’ blijven volgen ook al raadt iedereen je dat af.
- Dat hij geen idee had hoeveel hij de wereld zou brengen of al gebracht had op meer vlakken dan alleen zijn muziek. Natuurlijk was iedereen diep in shock toen hij overleed. Eigenlijk wilde ik er uit gewoonte bijschrijven toen hij – veel te vroeg – overleed. Maar dat wil ik er nu juist niet bij zetten. Want daar gaat deze blog over, niemand overlijdt te vroeg – op zielsniveau.
Disclaimer:
De blogs die ik schrijf over de dood en de visie die ik heb zijn gebaseerd op de dood vanuit zielsperspectief. Ik ben me ervan bewust dat deze stellingen van mij mensen kunnen triggeren misschien zelfs kwetsen en dat een overlijden vanuit aards perspectief bijna altijd te vroeg is omdat je diegene niet wil missen. Omdat je de mensen van wie je houdt voor altijd bij je wil hebben. Over dat gemis en dat verdriet zijn (door anderen) veel blogs geschreven. Er zijn veel mensen en therapeuten die je daarbij kunnen helpen. Maar ik vertel je graag mee over de dood vanuit zielsperspectief. Wil je daar nog meer uitleg over? Bekijk dan deze blog.
Toen mijn zoontje overleed
Toen Benja overleed en ik in een wereld terecht kwam die ik helemaal niet kende (die van de overleden kinderen) vond ik het één van de lastigste dingen dat alles vooral over zijn sterven ging. Dat, wanneer het over hem ging, het vooral over zijn overlijden ging. Als ik mensen vertelde dat ik een zoon had die was overleden, veranderde hun gezicht direct. Vaak gevolgd door de woorden: ‘Oh wat erg, wat vreselijk.’ En meer van dit soort uitdrukkingen (begrijp me niet verkeerd, ik snap dat, want wat moet je anders zeggen) maar ik vond het niet fijn. Benja was voor mij zoveel meer dan die ene minuut dat hij gestorven was. Daarvóór was hij veel meer voor mij en óók daarna is hij nog steeds zoveel meer voor mij.
Alles geleerd wat ik wilde in dit leven
Daarbij moest ik denken aan Gabrielle, een medium dat ik interviewde over het overlijden van haar zoon. Hij bezocht haar al twee dagen na zijn dood (beluister hier het interview). Tijdens dat eerste bezoek was ze verrast door zijn woorden die hij vol enthousiasme sprak over het leven dat hij had geleefd en zijn overlijden. ‘Ik heb alles geleerd wat ik wilde leren – en zelfs méér.’
Bang voor de dood? Dat hoeft eigenlijk niet. Vijf redenen waarom dood zijn helemaal niet zo erg is.
We komen allemaal naar de aarde met een plan, een idee, een intentie voor lessen of beter gezegd ervaringen die wij, onze ziel én anderen iets leren. Als we datgene hebben geleerd of hebben ervaren wat we wilden ervaren, ‘mogen’ we terug. Sommige zielen hebben in dit leven vooral een rol om juist anderen wat te brengen. Neem nou Benja. Ik weet zeker dat dit niet het eerste leven is dat Benja en ik samen hebben gehad. Ik weet van één leven dat we samen hebben gehad – en er zijn er zeer waarschijnlijk nog een hoop die ik me niet bewust herinner. In dit leven hebben Benja en ik met elkaar afgesproken dat hij, door mijn zoon te zijn, met mij een onbreekbare energetische verbinding zou maken die ik ook na zijn dood nog heel sterk zou ervaren. Daarnaast heeft hij iets in mijn wakker gemaakt waar het nu de tijd voor is. Samen hebben wij de missie om iedereen die iemand is verloren hier op aarde, te vertellen over wat de dood eigenlijk is. Om hen ook een ander perspectief te geven op de dood. Een perspectief vanuit de ziel waarin de dood niet iets verdrietigs is, maar juist een hele mooi transitie.
Je leeft precies lang genoeg om te brengen wat nodig is
Daar vertel ik nog veel meer over in mijn andere blogs, maar voor nu wil ik graag zeggen. Dat wij allemaal hoe lang of hoe kort (ja zelfs al was het alleen in de buik) precies lang genoeg leven om exact datgene naar de aarde te brengen wat er nodig is. Voor onszelf en of voor anderen. Elk leven, al is het zelfs alleen maar een paar weken in de buik, is perfect, is af, is volledig en is nodig geweest. Ik weet zeker dat alle ouders van een overleden kind, je precies kunnen vertellen wat hun kind hun gebracht heeft. Naast al het verdriet hebben ze ons kracht, inspiratie, moed of misschien grenzen gegeven.
Een leven van één dag is net zo waardevol als een leven van 100 jaar
En nu is het vaak de valkuil om jezelf af te vragen: heeft mijn kind moeten sterven om mij iets te leren? Nee je kind heeft (even) geleefd in of buiten de buik om jou, de mensen om je heen en zichzelf iets te leren. Sterven deed het omdat haar of zijn bijdrage voltooid was. Je kind, of wie dan ook, heeft niet hoeven sterven om jou iets te leren, het heeft geleefd om jou iets te leren. Wat ik graag duidelijk wil maken is dat elk leven even waardvol is. Hoe lang of hoe kort ook. Een leven van één dag is net zo waardevol als een leven van 100 jaar. Er is geen waardeoordeel op de lengte van een leven vanuit zielsperspectief. Een leven op aarde is namelijk maar een klein deel van ‘het leven’ of beter gezegd het bestaan van een ziel.
Ook al hebben wij, net als Elvis in die laatste scene, geen idee van de specifieke bijdrage of geen idee welke lessen er geleerd wilden worden, geloof me niemand sterft voordat hij of zij zijn of haar prachtige, unieke bijdrage aan de mensen om zich heen, aan de aarde en zichzelf heeft gebracht.
