Naar aanleiding van mijn blog: ‘Zij zijn niet weg, wij zijn weg’, waarin ik uitleg dat daar waar je bent als je dood bent, dat dat je ‘basisstation’ is en het leven hier alleen maar een uitstapje, kreeg ik een bericht van Eva-Katrien. Zij verloor haar zoon Julian in november 2019 heel onverwachts op 12-jarige leeftijd aan een hersenbloeding. Dit is wat ze me schreef:
‘Hoi Maartje, jouw blog met de titel, ‘zij zijn niet weg, wij zijn weg’ raakte me enorm om de volgende reden: ‘Een aantal maanden geleden heb ik een truffelreis gemaakt. In mijn truffelreis was Julian bij mij. Heel helder vertelde hij mij dat wij het niet snappen. Dat het net een poort is, waar je maar een keer doorheen kan. Wij zitten aan de ene kant van de poort en mogen op een bepaald moment naar de andere kant van die poort. De mensen aan de andere kant van die poort kunnen echter wel terug door die poort. Alleen niet zoals wij elkaar waarnemen. Zij zijn er wel steeds, ze kunnen om ons heen zijn en wij kunnen dat waarnemen, als we maar goed op de signalen letten. Wij hier willen veel te veel letterlijke signalen, maar ze zijn er de hele dag. Zo vertelde Julian me dat hij wist dat ik me snel verveel en dat hij dan een dier op me afstuurt waar ik dan naar kan kijken. Dat kunnen insecten zijn als vlinders of bijen, of een kat die langs mijn benen strijkt of een vogel die mijn pad kruist. Na die reis ben ik er op gaan letten. Ik ben heel kritisch daarin, omdat ik weet hoe graag ik een signaal van Julian krijg. Maar hij had gelijk en het gebeurt steeds weer. Ik vond het zó bijzonder om dit gesprek met hem te mogen hebben. Misschien kun je er helemaal niks mee wat ik je schrijf, maar ik wilde het graag delen.’
Wat is een truffelceremonie?
Tijdens een truffelceremonie eet of drink je onder begeleiding truffels. Daarna ga je rustig liggen en kijk je waar de truffel je heen brengt op jouw innerlijke reis. De truffel is het onderste gedeelte van de paddenstoel. Deze bevat de stof psilocybine, een stof die je naar andere staten van bewustzijn en dimensies kan brengen. Truffels worden al jaren gebruikt door vele natuurvolkeren als heilig medicijn voor genezing en heelwording.
Met de truffels maak je een reis naar je onderbewustzijn. Je mind komt tot rust en dit kan je diepe inzichten of antwoorden geven op vragen waar je al langere tijd mee worstelt. Verschillende lagen, emotioneel, fysiek, mentaal of spiritueel kunnen aangeraakt worden en geheeld worden.
Ik kon er zeker wat mee. Ik belde haar op voor een gesprek. Ik was benieuwd naar haar ‘truffelreis’, haar ervaringen en of ze nu anders met haar rouw om ging, maar mijn eerste vraag is: ‘Kun je me over Julian vertellen?’
Eva-Katrien: ‘Ik heb drie zonen. Tijmen is 15, Julian is de middelste hij is 12 geworden en dan hebben we nog Abel hij is 9 jaar. Julian is heel plotseling overleden, we zagen het totaal niet aankomen, er was helemaal geen aanleiding voor. Die ochtend zaten we aan het ontbijt, we zaten lekker te kletsen. Hij vertelde over een meisje waar hij een beetje verliefd op was, ik maakte er een grapje over maar hij moest niet lachen. Dat was het eerste dat me opviel. Normaal hebben we dezelfde humor. ‘Ik voel me niet zo lekker mam’, zei hij ‘ik heb hoofdpijn.’ ‘Ga maar lekker liggen Juul’, zei ik. Niet lang daarna begon hij over te geven en was hij niet meer aanspreekbaar. De volgende dag is hij overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding.’
Hoe was die periode daarna?
‘Heel zwaar. Echt heel erg zwaar, ik heb echt wel momenten gedacht, ik kom hier niet meer doorheen. Maar ja, je hebt nog twee kinderen dus het is geen kwestie van niet kunnen. Mensen vroegen vaak: ‘Hoe doe je dat?’ Maar de vraag is eigenlijk: ‘Hoe doe je het niet’, want je moet wel. We hebben heel veel lieve mensen om ons heen gehad, dat is een enorme steun geweest. Maar als iemand twee jaar geleden tegen mij gezegd had: ‘Er zijn ook dagen dat je maar één keer huilt of niet huilt, dan had ik dat niet geloofd. Op dat moment was er zo’n groot gat geslagen en dat is er nog steeds maar je leeft er meer omheen.’
Zijn jullie in rouwtherapie gegaan?
‘Ik ben zelf therapeute, dus ik wist wel waar ik op moest letten. Ik heb vooral de andere kinderen goed in het oog gehouden. Omdat het zo plotseling gebeurde, kan dat erg traumatisch zijn, maar zij doen het eigenlijk heel erg goed. Dus we zijn niet in therapie gegaan. Wel ben ik kort na zijn overlijden in contact gekomen met iemand die Julian ook gekend heeft en die contact kan maken met ‘boven’. Zij kreeg berichten door van Julian. Ik heb veel vertrouwen in haar ook om iets wat vrij snel gebeurde. Elke keer als zij me vertelde wat ze doorkreeg van Julian, eerst deed ze dat via de telefoon maar ze maakte er daarna ook altijd nog een berichtje van, dan zei ik tegen mijn man: ‘We hebben weer een briefje van Julian.’ Zo noemde wij dat me z’n tweeën: brieven van Julian. Op een ochtend belde ze me op en zei dat Julian bij haar was gekomen in haar slaap. Hij had het tegen haar over brieven van Julian en ze wist niet wat hij daarmee bedoelde. Maar wij natuurlijk wel. Ik had haar nooit verteld dat wij zijn berichten zo noemden, dus voor mij was dit nog eens een extra bewijs dat zij echt contact met hem had. Dat heeft me erg geholpen.’
Was je hiervoor ook al me spiritualiteit bezig?
‘In zekere zin maar niet zo heel diep. Mijn vader zei wel al, toen ik klein was soms, ik zie opa en oma nog (ook al waren ze overleden). Dat klonk voor mij niet gek. Al van jongs af aan geloof ik ook wel dat mensen die dood zijn niet weg zijn. Daarnaast houd ik ook erg van wetenschap en mijn kennis moet altijd wel gestaafd, zijn maar toch heb ik er een diep vertrouwen in dat dat klopt.’
Hoe kwam je erbij om aan een truffelceremonie deel te nemen?
‘Eigenlijk wilde ik dat al voordat Julian overleed. Ik ben best wel een ‘controlfreak’ en ik wou daar wel eens voorbij. Wat gebeurt er als ik dat los zou laten? Voor Julian vond ik dat dus al interessant en nu nog steeds. Ik ging niet heen met het idee of de verwachting om contact met hem te maken, ik wilde gewoon kijken wat het mij zou brengen.’
Koos je bewust voor truffel?
‘Er zijn natuurlijk meerdere psychedelische middelen, zoals ook ayahuasca. Maar ik geloof dat dat niet meer helemaal legaal is op het moment en daar schijn je ook van te moeten overgeven. Dat leek me wel heel intens. Ik kende iemand die truffelreizen organiseerde en wist dat zij het heel goed begeleidt. Dat vond ik een prettig idee ik wilde het graag doen bij iemand die ik helemaal vertrouwde.
Had je veel onderzoek gedaan van te voren?
‘Eigenlijk niet, ik heb de afspraak gemaakt zonder veel onderzoek te doen, dit ging vooral op intuïtie. Maar de laatste dagen voor mijn reis ging ik wel meer dingen lezen en dingen opzoeken, dat had ik beter niet kunnen doen. Ik kwam hele lijsten van mogelijke bijwerkingen tegen. Daarvan raak je eerder in paniek dan dat het je iets breng. Je kunt het vergelijken me een bijsluiter van een medicijn daar staat ook van alles op waarvan 99% waarschijnlijk niet gebeurt. Mijn intuïtie was goed, alles werd heel gedegen voorbereid en begeleid en er is bij niemand iets vervelends gebeurd.’
Ik heb zelf ook meerder reizen gemaakt, elke keer was ik vreselijk zenuwachtig had jij dat ook?
‘Ja, ik vond het wel heel eng. Wat nou als het misgaat…?’
Maar het ging niet mis, kun je vertellen wat er wel gebeurde?
‘Eerst deden we een ademsessie. Dat was niet echt mijn ding. Ik kwam er niet lekker in. Dus ik bleef gewoon stil liggen net als de anderen mediteren, dat werkte beter voor mij. We hebben een sharing circle gedaan en kaarten getrokken. Daarna ‘moesten’ we een kwartier in afzondering naar buiten. We zaten in een prachtige bosrijke omgeving en ik ging ik de tuin zitten. Er gebeurde daar iets grappigs, dat later in mijn reis terug kwam.
Ik verveel mij snel en het vooruitzicht van een kwartier in mijn eentje zitten zonder iemand hebben om mee te praten of op mijn telefoon te kunnen kijken, vond ik niet fijn. Ik ben op een schommelbankje gaan zitten en daar was een kat, Joris heette ie. Hij speelde met een insect op de grond en maakte van die grappige bewegingen en kattensprongen. Ik moest er erg om lachen en heb me geen seconde verveeld.
Rond een uur of 4 begonnen we met ‘de reis’. Ik kreeg een oogmasker op en er was muziek. Ik zat direct heel diep in mijn reis. De muziek was fantastisch, ik heb voor het eerst niet alleen muziek gehoord maar ook gevoeld en gezien. Ik zag allerlei kleuren en ineens hoorde ik de stem van Julian: ‘Ik neem je mee’. Het begon met een herinnering. Een gekke triviale herinnering over een keer dat we aan het shoppen waren in Antwerpen en ik een paar keer naar de kassa ben gelopen om te vragen of ze een bepaalde maat van een trui echt niet hadden. Voor mij geen ‘bijzondere’ herinnering maar voor hem heel belangrijk blijkbaar.
De herinneringen wisselde hij af me hele gave kleuren en gebeurtenissen. Ineens stonden we bijvoorbeeld te dansen in een discoheek in Japan. Intense kleuren en felle kleding, het voelde helemaal niet gek, met wie had ik anders in een discotheek in Japan moeten dansen dana met Julian. Zo bewogen we ons van herinneringen naar ‘nieuwe’ momenten. Het waren ook rustige dingen die ik zag. Julian liet me een waslijn zien me allemaal gekleurde doeken tegen een strakblauwe lucht, het wapperde vrolijk in de wind en verweerde steeds meer totdat je de lucht er doorheen kon zien. Hij zei: ‘kijk dit is net zoals het leven: Eerst is het heel fel gekleurd maar na vaker wassen wordt het vager en steeds dunner, het verwaaid en dan is het weg. Maar het is wel heel mooi geweest.’
Hij wilde dat ik meeging naar zijn laatste verjaardag. ‘Ik weet niet of ik dat durf Juul’, zei ik. ‘Jawel mama dat durf je wel’, zei hij. We gingen terug naar het moment van zijn verjaardag. Het was midden in de zomer en we waren in ons vakantiehuisje in de Eiffel. Het was heel warm. We stonden tot ons middel in de rivier en hij hing om mijn nek. Er kwam een zwerm zwaluwen aan die kris kras door elkaar heen vlogen en soms naar beneden doken om te drinken, ik vertelde hem het verhaal van zijn geboorte. Dat was het mooiste en het engste dat ik ooit heb meegemaakt zeiden we tegen elkaar
Daarna zei hij: ‘Mama ik neem je mee naar het moment van de poort’ ik wil je meenemen naar het moment van zijn overlijden. Maar dat kon ik echt niet aan dat wilde ik niet, ‘Dat is iets van jou’, zei ik, ‘daar wil ik niet meer naar toe’.
Wel was ik benieuwd wat hij bedoelde me de poort. ‘Welke poort’, vroeg ik ‘hoe ziet die eruit’?
Hij liet me allerlei soorten poorten zien en begon zijn verhaal: ‘Jullie snappen het niet mama. Jullie denken dat wij weg zijn, maar wij zijn niet weg. Wij gaan door een soort poort. Daar kun je maar één keer doorheen, je kunt ook niet meer terug. Nou ja, je kunt wel terug maar niet op de manier zoals jullie ons kennen. Wij kúnnen wel terug maar op een andere manier. Wij kunnen steeds bij jullie zijn, maar jullie snappen niet hoe dat werkt. Wij hebben hier geen lijf, wij zijn hier niet één mens. Maar mama ik weet wel hoe ik bij jou kan zijn. Want ik ben in heel veel verschillende dingen. Ik weet dat jij je snel verveelt, dan kom ik bijvoorbeeld als Joris de kat. Ik kan ook zien wanneer jij verdrietig bent. Dan kom ik bijvoorbeeld als een ander dier, maar jij snap dat niet. Jij ziet dat niet omdat jij wil dat ik er ánders ben, daar ben je zo hard over aan het nadenken in je hoofd, dat je niet ziet op welke manieren ik er wel ben.’
En ik denk dat dat iets heel essentieels is wat hij daar zei. Als ouder wil je dat lijf van je kind, dat wil je terug, dat fysieke. Je wil je kind graag vastpakken, ruiken, voelen. Dat is er niet meer en dat gaat ook nooit meer gebeuren. Ik ben nog lang niet zover maar als je dat los kan laten, dat gevoel. Dan kun je veel meer gaan kijken naar het andere wat er wel is. En wat nooit weggaat.
Was dat voor jou echt een inzicht?
‘Het was meer dat ik het me wel bedacht had maar dat materiële erin staat me nog zo in de weg. Ik wil hem zo graag voelen en denk vaak je ‘moet’ gewoon hier zijn. Maar doordat we daar zo in vastzitten, missen we heel veel signalen van ze. We zien de dingen niet die er nog wel van ze zijn en daar doen we hen en onszelf te kort mee. Ik wilde en wil nog steeds vaak alles vanuit mijn hoofd duiden, maar soms moet ik meer terug naar mijn kern. Ik moet mijn hoofd, en daarmee mijn wil of mijn verwachting als mens uitzetten. Als je dat aan de kant zet, ga je meer zien en krijg je een breder perspectief. Je gaat meer ervaren vanuit je hart en minder vanuit je eigen wil.’
Dat heb je heel mooi gezegd, dat is ook iets dat ik mijn workshops en mini classes graag aan mensen vertel. Je hebt een ziel en een ego, natuurlijk heeft je ego ook een functie maar bij ons is het vaak uit balans. Dat is iets wat ik heb kunnen leren van het overlijden van mijn zoontje. Dat inzicht heeft mijn leven verrijkt.
‘Ik vind het heel moeilijk om dat zo te zien. Ik kan wel zeggen dat het overlijden van Julian veel in beweging heeft gebracht. Het had nooit mogen gebeuren en het is het meest afschuwelijke wat me ooit is overkomen, maar het heeft wel voor beweging gezorgd die er ander niet zou zijn, denk ik.’
Was hij gelukkig daar ‘boven’?
‘Jaaaa, dat was een van de eerste dingen die hij zei, hij was heel blij en gelukkig. En ook dat dit (zijn overlijden) sowieso gebeurd was, was het niet die dag dan was het een dag later gebeurd of op een ander moment.’
Toen de ceremonie tegen het einde liep dacht je toen niet, oh nee ik wil bij Julian blijven?
‘Nee het was oké zo. Ik dacht dat ik verdrietig zou zijn maar ik was alleen maar heel dankbaar dat ik dit heb gekregen.’
Kijk je nu anders naar het gemis van Julian?
‘De weken na de truffelreis was ik heel erg verbonden me hem. Ik zei ook vaak: ‘Juul je bent gewoon bij me, ik weet het’. Maar dan nemen de dagelijkse dingen je weer over het leven is druk en dan zakt het soms weg. Maar er is wel een basis gelegd dat ik weet dat hij altijd dicht bij me is.’
Is dit iets wat jij andere ouders of anderen in rouw aanraadt?
Ik zou het zeker aanraden maar wel met een paar kanttekeningen. Ik heb het gedaan 1,5 jaar zijn overlijden en ik zou het ook niet eerder doen. Zeker niet in het eerste jaar. Ik vond het eerste en het tweede jaar wel echt van elkaar verschillen. Het eerste jaar ben ik eigenlijk alleen maar in shock geweest, ik wist gewoon niet wat me overkwam allemaal. Het tweede jaar is het iets meer ingedaald. Dus ik zou wel adviseren om de minimale stabiliteit die je hebt niet in de war te laten brengen. Want het gaat wel heel diep. Ik heb tijdens de reis ook hele zware huilbuien gehad en diepe pijn gevoeld, die moet je wel kunnen opvangen. En je weet ook niet wat je gaat ‘krijgen’ of wat je gaat ‘zien’. Je moet er echt met een open mind ingaan. Misschien ‘zie’ je helemaal niemand maar ervaar je een breder perspectief op het leven of krijg je fantastische visuals. Misschien krijg je hele leuke dingen te zien, maar niet degene die je mist. Het is écht niet zo dat je altijd overleden mensen ziet, of dat dat de standaard is. Maar ik geloof wel dat de truffel je altijd brengt wat je nodig hebt, ook al is dat niet altijd wat jij wil.’
Eva-Katrien heeft haar reis gedaan bij www.holyshit.nl, maar er zijn meerdere goed aangeschreven organisaties die dit soort ‘reizen’ aanbieden.
