Deze week werd ik geïnterviewd voor een Amerikaanse radioshow. The show heet Eriks Hour of Enlightenment. Erik overleed in 2009 toen hij besloot om uit het leven te stappen. Zijn moeder Elisa, dacht (net als ik toen ik hoorde dat Benja zou gaan sterven) dat haar leven voorbij was. Maar snel na zijn overlijden verscheen Erik in dromen en visioenen aan haar en aan verschillende familieleden. Lang verhaal kort (lees de hele blog hier), ze hebben veelvuldig contact via verschillende mediums, Elisa schreef een boek over zijn leven voor en na zijn dood en er is een youtube-kanaal met honderden video’s waarin Erik aan het woord is over hoe het is om dood te zijn. Beluister hier de radio-uitzending.
Een inzicht
Waarom ik dit vertel is omdat ik tot een inzicht kwam. Ze vroegen me om mijn verhaal aan ze door te mailen zodat ze konden kijken of het in hun show paste. Gelukkig was dat het geval en je kunt het fragment hier terugluisteren. Maar dat terzijde.
Ik probeerde kort uit te leggen hoe ik me had gevoeld toen Benja overleed. Dat ik zoveel liefde voelde, dat ik zo trots was en zo dankbaar. Dat dat op zich natuurlijk best een rare reactie was, werd nog eens extra duidelijk toen vriendinnen me de avond dat het gebeurd was opbelden. Wij waren net thuis met Benja toen ik veel telefoontjes van ze kreeg waarin ze mij condoleerden en zeiden dat ze het zo vreselijk vonden. Dat dit niet had mogen gebeuren en zich afvroegen in wat voor hel wij beland waren.
I had lost my mind
Gek genoeg snapte ik hun reacties niet. ‘Maar ik ben juist zo trots’, zei ik. ‘Ik ben zo gelukkig dat ik hem geboren heb kunnen laten worden en hem heb kunnen laten sterven. Ik ben er zijn hele leven voor hem geweest, welke moeder wil dat nou niet.’ Dan bleef het even stil aan de andere kant van de lijn. Later vertelden ze me dat ze dachten dat ik in shock was, één vriendin zei dat ik bijna manisch klonk. In het mailtje wat ik naar de dames van het radioprogramma stuurde schreef ik: They all thought i had lost my mind…
Het moment dat ik die zin in het Engels op papier zag staan werd me iets compleet duidelijk. Dát was nou precies wat er gebeurde op dat moment: I had lost my mind. Ik was letterlijk (even) mijn verstand verloren, mijn hoofd, mijn ego, mijn hersens. Het enige wat er was op dat moment was mijn hart, was de liefde, mijn ziel, zijn ziel.
Geen verhalen
Mjin ‘mind’ liet me met rust. Ik was ‘hem’, my mind even kwijt. Hij bemoeide zich even nergens mee. Hij maakte op dat moment geen verhalen over gemis, over wat er gebeurd was, over wat er anders had gemoeten. Hij maakte geen verhalen over het verleden, over de toekomst, over alles wat er niet meer zou zijn. Hij trok me niet de diepte in met angsten, twijfels, schuldgevoel, er waren geen stemmen in mijn hoofd.
Als ik tijdens mijn zoom sessies ouders vertel over het herkennen van tekenen van hun overleden kind of kinderen, dan is dit een groot onderdeel. Vaak voel je wel dat iets een teken is, maar gaat je mind er direct overheen met twijfel, met het zoeken van een verklaring, met je te vertellen dat je je dit inbeeldt. Je hoort bijvoorbeeld een lied op de radio dat op de begrafenis van je kind werd gedraaid, precies op het moment dat je aan hem of haar denkt. Even kort voel je kippenvel opkomen. Dát, dat zijn tekenen lieve mensen. Niet alleen het lied maar ook de lichamelijke sensatie die je daarna krijgt. Bij veel van jullie zal je mind er direct over heen gaan. ‘Dit is een bekend lied, natuurlijk wordt dat op de radio gedraaid, hoezo kan mijn kind daarvoor zorgen, etc. etc.
Het verschil tussen je ego en je ziel
Om bewust in contact te komen met mensen aan ‘de andere kant’ is het zo belangrijk om te leren wat het verschil is tussen je ego en je ziel. Je ‘hogere zelf’ en je ‘lagere zelf’ Om te vertrouwen op jouw hart, op jouw intuïtie in plaats van op de stem in jouw hoofd. Want het is via je hart, je intuïtie dat ze binnen komen, de tekenen. Begrijp me goed, je hoofd, je ego, je lagere zelf is niet slecht, het is niet de vijand (al kan het soms wel zo voelen). Maar het helpt als je gaat begrijpen wat de functie en de stem van het ego is en wat de functie en de stem van je hart of je ziel is. Het helpt als je het verschil gaat herkennen.
Er zijn verschillende oefeningen om het verschil te horen tussen de twee ‘stemmen’. In de workshop sessies, komen ze uitgebreid aan bod en oefenen we dit.
Niet alleen is het (voor even) aan de kant zetten van je ego een stap in de richting van meer open staan voor tekens en signalen. Het gebruiken van je verbeelding is dat ook. Daar zal ik in mijn volgende blog meer aandacht aan besteden.
