Er was een eens zieltje dat nog één keer naar de aarde wilde. Hij was al vele keren geweest, hij had al vele levens geleefd en was inmiddels een wijze, of oude ziel geworden. Maar hij wilde nog één keer, nog één keer naar de aarde. Maar hij wilde niet zomaar gaan, hij wilde iets bijzonders doen. Op zijn laatste reis wilde hij iets heel bijzonders zijn voor iemand. Op zijn laatste reis wilde hij iemand het mooiste geschenk geven wat er bestond.
‘Wat is het grootste geschenk wat je iemand kan geven?’ Vroeg hij aan God of het Universum of ‘iets’ wat op dat moment naar hem luisterde?
‘Het grootste geschenk wat je iemand kan geven is zichzelf’, was het antwoord.
‘Hoe moet ik dat doen’, vroeg het zieltje. ‘Hoe kan ik iemand zichzelf geven?’
‘Dat kan alleen door jezelf te geven’, hoorde hij.
‘Dat kan ik wel denk ik’, zei het zieltje. ‘Ik hoef alleen maar geboren te worden en dan heb ik mezelf gegeven’.
Hij werd geboren
Zo gebeurde het. Het zieltje werd geboren. Maar waar hij zo op hoopte, gebeurde niet. De moeder keek helemaal niet meer naar zichzelf, ze keek alleen nog maar naar hem. Naar de baby waar het zieltje in zat.
Het zieltje kon nog niet zoveel in dit lichaam. Het enige wat hij kon was kijken. Dat was wat hij deed, hij keek zijn moeder aan met de meest intense blik aan die hij had. En heel, heel even raakten hun zielen elkaar. Dit was waar het zieltje op hoopte, maar het was niet genoeg.
Wat moest hij nu, wat kon hij doen?
Hij had afgesproken dat hij haar het grootste geschenk ter wereld zou geven. Zo lukte het niet. Het lukt niet in dit lichaampje.
Hij kon gaan
Na overleg met zijn engelen en gidsen kwam hij tot de conclusie dat dit niet de manier was, op deze manier zou het niet gaan lukken. De enige manier om zichzelf aan haar te geven was om zichzelf aan God terug te geven. Toen hij dat besloten had, werd hij zieker en zieker. Zijn moeder werd steeds banger en banger. Ze verwijderde steeds meer van zichzelf. Zo ver totdat ze zichzelf bijna helemaal kwijt was en besloot om om hulp te vragen. Ze vroeg om hulp, en die kwam. Maar niet in de gedaante die zij voor ogen had. Met de beslissing van het zieltje om naar huis te gaan, was zijn geschenk begonnen. Hoe groot haar pijn ook was, de moeder herkende het geschenk. Ergens heel diep van binnen herkende ze de liefde die verschool in deze nachtmerrie. Toen dat gebeurd was, wist het zieltje dat hij kon gaan.
Hij ging, wetende dat zijn moeder altijd in alles de liefde zou blijven zoeken. Hij wist dat dát haar enige manier was om met de pijn te kunnen leven: het zoeken naar de liefde. En in haar zoektocht naar liefde vond ze zichzelf. Hij had haar het grootst mogelijke geschenk gegeven wat er bestond.’
Mijn werk met Benja
Ik geloof niet dat je kind weg is als hij of zij is overleden. Ik geloof sowieso dat niemand ooit weg is. Ik geloof ook dat zij vanuit ‘boven’ of hoe je het ook wil noemen, heel graag contact met ons willen hebben. Ik schrijf deze blogs ‘samen’ met Benja. Hij is mijn inspiratie in deze dingen. Het ontstaan van NEL Magazine maar ook de podcast Ik ben gelukkiger na het overlijden van mijn kind, hoe kan dat? Soms krijg ik mijn inspiratie midden in de nacht, dan wordt ik wakker heb ik een heel plan. Dat was zo met de podcast. Maar soms ‘stem’ ik me ook op hem af. Dan ga ik rustig zitten, maak ik contact en kijk ik wat er gebeurt. Dat is één van dingen die ik mensen leer tijdens de workshop: Open to Change.
