Kan dat? Kun je overleden dierbaren voelen? Mijn ervaring, mijn overtuiging en mijn antwoord daarop is volmondig JA! Maar hoe, vraag je je dan misschien af. Hoe doe je dat dan?
Eigenlijk hoef je zelf niet zoveel te doen, misschien ‘moet’ je wel juist niks doen. Misschien is de enige manier om minder te doen en meer ‘te laten gebeuren’. Want ‘zij’ willen wel. Iedereen die overleden is, weet – als ze daar zijn – dat ze nog ‘gewoon’ bij ons zijn. Zij kunnen ons zien, zij kunnen ons horen. Zij kunnen ons zelfs aanraken.
Rilling of tinteling
Misschien heb je het zelf wel eens ervaren zonder dat je het bewust doorhad. Je voelde een rilling over je rug, een tinteling ergens in je lijf of een zachte druk op je schouder of op je been.
Bij één van de workshops die ik aanbied, kreeg een van de deelnemers het inzicht dat ze haar overleden zoon heel vaak voelde terwijl ze dacht dat het wat anders was. Ze vertelde dat ze vaak een sensatie aan de zijkant van haar gezicht voelde, net alsof er een pluk haar losgeraakt was uit haar staart en langs haar wang kriebelde. Maar elke keer als ze de pluk haar weg wilde schuiven, voelde ze dat er helemaal geen pluk haar was. Het was haar zoon die zachtjes over haar wang aaide, besefte zij.
Een overleden dierbare voelen, kan dus inderdaad echt een fysiek gevoel zijn. Maar het kan ook iets zijn dat je niet op of aan je lichaam voelt. Het kan ook zo zijn dat je energie of een aanwezigheid bij je voelt in een ruimte waar je bent. Of een bepaald gevoel in je hart, een emotie, een golf van liefde, een plotseling gevoel van blijdschap. Of – in mijn geval vaak – een moment van serene rust, veiligheid, perfectie, alsof alles op dat moment helemaal goed is.
Overleden dierbaren voelen
Deze voorbeelden van een overleden dierbare voelen zijn momenten die je overkomen, die je ineens onverwachts opmerkt – of niet. Vaak in de hectiek van ons dagelijks drukke leven hebben we dit niet door. Staan we niet zo stil bij wat we heel subtiel voelen. Want dat het vaak subtiele gevoelens en aanrakingen zijn, die zachtjes tot ons komen is een feit. We zijn afgeleid door de ’herrie’ om ons heen. En door de herrie in onszelf, door onze eigen gedachten. En mocht je wel ineens iets voelen en daarbij direct aan je overleden dierbare denken dan zijn het vaak je eigen gedachtes die dat wegwuiven. ‘Ik bedenk dit zelf’ of ‘Dit is toeval’ of je werkt de losgevallen haarpluk die zachtjes over je wang strijkt, vakkundig weg…
Er zijn dus momenten waarop je een overleden dierbare kunt voelen op een random moment zonder dat je daar (voor jouw idee) ‘bewust’ om gevraagd hebt. Het zijn kleine cadeautjes, waarvan het heel mooi zou zijn als ze je bewuster op gaan vallen. Sta eens even stil als jij een sensatie voelt, als er een gevoel opkomt, als je ineens zomaar heel sterk aan een overleden dierbare denkt. Neem een momentje rust en sta even stil bij wat je voelt. En ook al komen jouw gedachtes er direct overheen met: het is toeval, het is vast mijn been dat slaapt, ik verbeeld me dit. Laat die gedachtes op dat moment even voor wat ze zijn – ze mogen nog vaak genoeg terugkomen. Maar Nu Even Niet. En maak ruimte voor iets anders. Iets anders dan de twijfel en het ongeloof. Leg – als je wil – even je hand op je hart. Zeg – als je wil – ‘dankjewel dat je er bent’ of ‘ik merk je op’ of ‘wat fijn dat je even bij me bent’. En kijk wat er gebeurt. Krijg je daar een fijn gevoel van? Komt er een glimlach op je gezicht?
Erkennen
De reden dat ik dit zeg, is omdat wanneer je gaat erkennen dat je bepaalde dingen voelt, deze meer ruimte zullen krijgen om vaker en sterker door te komen. Je geeft jezelf én ook hen het vertrouwen dat je er voor open staat. Dat het mag. Dat het kan. En dat je het prettig vindt.
Heb je deze ervaring niet en wil je wel graag je overleden dierbare voelen dan is het belangrijk om de rust en de stilte te creëren waarin je deze subtiele gevoelens, aanrakingen en aanwezigheid kúnt opmerken.
Ben alleen
Neem eens de tijd om vaker alleen te zijn. Zoek een rustig moment, alleen, bij jouw thuis of in de natuur, waarin je je niet hoeft te focussen op anderen. Waarin je de gedachtes van alles wat nog moet die dag of die week, even kan laten zijn voor wat het is. Waarin je ruimte maakt.
Wat ik vaak doe, is ’s avonds – als ik niets meer hoef te doen die dag behalve naar bed gaan – een moment van rust pakken op de bank. Ik steek een kaarsje aan, soms brand ik wierook. Ik ga op de bank zitten en zet mooie muziek aan. Ik probeer mijn hoofd leeg te maken en naar mijn buik te ademen. Ik breng mezelf in een soort meditatieve staat, waarin ik alle gedachtes die opkomen rustig langs laat drijven. Wat echt niet altijd lukt, maar je moet ergens beginnen he.
Dan zeg ik zachtjes in mezelf, ‘dankjewel lieve Benja dat je er bent. Ik ben er ook’. En eigenlijk altijd voel ik een sprankje van geluk in mijn hart. En voor dat moment is het genoeg. Het is de kunst om niks te verwachten, en te bedenken dat alles op dat moment goed is. Ook al wil je niets liever dan je overleden dierbare voelen, zien, ruiken of horen. Ook die momenten heb ik nog vaak genoeg.
Misschien bemerk je een gevoel van rust, misschien komen er eerst heel veel tranen – dat is helemaal niet erg. Heftige emoties rondom verlies moeten er eerst uit wil er ruimte kunnen zijn voor ‘iets’ anders.
Welk zintuig is ontwikkeld?
Bedenk je ook dat wij allemaal weer andere zintuigen hebben die goed ontwikkeld zijn. Kan de één echt sensaties voelen in zijn of haar lijf, een ander kan weer zinnen of gedachtes krijgen in zijn of haar hoofd, of het kan dat je ineens iets ruikt of zelfs proeft. Geef ze daar ‘aan de andere kant’ de ruimte om zichzelf rustig kenbaar te laten maken op een manier die bij hen past en die bij jou past. Vertrouw erop dát het gebeurt en onderzoek bij jezelf op welke manier jij het binnen krijgt. Blijf niet alleen maar focussen op de verwachting van een streling over je gezicht want dan mis je misschien de zachte fluisteringen die die je hoort in je hart.
Want de liefde is niet weg, die gaat niet weg, die kan niet eens weg. De liefde tussen jou en je overleden dierbare blijft bestaan. Natuurlijk vanuit jouw kant, maar ook vanuit hun kant. En hoe mooi zou het zijn als er naast al het verdriet ruimte komt om die liefde echt te blijven voelen. Net zoals toen ze nog hier op aarde waren, of misschien zelfs nog wel op een diepere manier.
