‘Ik ben bang dat we met jouw ´boute´ statement voorbij gaan aan het gevoel van mensen die iemand verloren hebben. Alsof dat er niet mag zijn.
Dat mijn visie niet altijd regulier is weet ik. Dat mijn manier van delen dat ook niet is weet ik ook. Ik struggle daar soms zelf ook mee. Wat zeg ik wel, omdat ik denk dat dat de waarheid is, of in ieder geval mijn waarheid. En wat zeg ik niet omdat ik andere ouders niet wil kwetsen, of omdat ik mijn visie niet op wil dringen als een soort religie. Want ja het is toch ‘enkel’ mijn waarheid, ik heb geen bewijs en weet het niet zeker… Al is dat ook weer niet helemaal waar want voor mijzelf weet ik het wel heel zeker ;-).
Geen erkenning van verdriet?
‘Ik wil iets opbiechten waar ik niet zo tevreden over ben’. Met die mededeling belde Daisy van Bekkum (concert Altijd verbonden) mij deze ochtend. Daisy was afgelopen week bij mij voor de opname van een podcast. Na het editten van de podcast heeft ze er een stukje tekst aangeplakt. In dat stukje probeert ze – met alle goede bedoelingen – een statement van mij te verzachten voor haar publiek. Daisy: ‘Ik had het idee dat met hetgeen jij zegt je mensen niet helemaal erkent in hun verdriet. Jij hebt een visie, dat is jouw waarheid, maar dat hoeft voor die mensen natuurlijk geen waarheid te zijn. Omdat zij niet weten en voelen wat jij voelt, ervaart en weet. Je zegt heel stellig iets over ‘uit het leven gerukt worden’ en dat dat niet waar is volgens jou. Maar voor ouders kan dat toch zeker wel zo voelen, zo zijn en wel hún waarheid zijn? Het lijkt alsof dat er niet mag zijn. Dus ik heb gezegd dat dat jouw visie is maar dat het niet voor iedereen zo hoeft te zijn. Maar eigenlijk vind ik het niet oké dat ik dat gedaan heb want dit is jouw verhaal en jouw waarheid – die ik bovendien ook nog eens heel interessant en geruststellend vind. De gedachte dat we altijd verbonden blijven, vind ik een fijne vredige gedachte en brengt het gevoel van acceptatie, liefde en verbinding.’
Anders kijken naar de dood
Ooohhhh ik begreep haar zo goed! Dit is iets waar ik zelf al die jaren ook al zo mee struggle. Wel steeds minder, maar ik zou er toch graag nog meer uitleg aan geven. Want ja, het is mijn waarheid. En nee, niemand hoeft daarin mee te gaan. Maar dit is wat ik te vertellen heb en daar wil ik eigenlijk geen concessies (meer) in doen. Ik legde haar dan ook uit dat ik geen rouwcoach ben. De dingen die ik doe zijn geen rouwtherapie, althans geen reguliere rouwtherapie. Je kunt door anders naar de dood te kijken ‘automatisch’ (een beetje) anders gaan rouwen maar dat is niet mijn éérste insteek. Het is hele mooi ‘bijvangst’, dat wel. En het is iets wat bij mij wel degelijk zó gegaan is. Door mijn ervaring met het overlijden van Benja, ons contact daarna en mijn zoektocht naar wat die ervaring betekende ben ik erachter gekomen dat de dood iets anders is dan ons altijd verteld is. En door die realisatie, kon ik heel anders (milder, luchtiger, op een meer ontspannen manier) omgaan met de dood van mijn kind. Ik zeg absoluut niet dat er geen verdriet mag zijn en elke situatie is weer helemaal anders.
Er zijn heel veel therapeuten en coaches die jou kunnen helpen met het omgaan met verlies. Dat is helpend en dat is helend. Ik wil ook helemaal niet zeggen dat je niet verdrietig mag zijn. Maar wat ik graag anders zou zien is de basis waarop we rouwen, het perspectief dat we hebben op de dood en overlijden.
Rouwen vanuit een perspectief?
Wat bedoel ik met perspectief? Met perspectief bedoel ik: hoe kijk jij er naar? Vanuit welke hoek kijk jij ernaar? Met welke gevoelens gedachtes en emoties? Hetgeen waar je naar kijkt kan hetzelfde ‘ding’ zijn, maar als je er van de ene kant naar kijkt lijkt het iets anders te zijn, dan als je er vanaf de andere kant naar kijkt.
Rouw je alleen vanuit ego-perspectief? Dat mag en dat kan natuurlijk. Met het ego is verder niks mis. We zijn allemaal nou eenmaal hier op aarde dankzij ons ego. Maar enkel en alleen rouwen vanuit het ego-perspectief is naar mijn idee een te eenzijdig perspectief. Het klopt, we zijn op aarde in de dualiteit, hier hebben we het te doen, we hebben gekozen voor een leven in de dualiteit met alles wat daarbij hoort, alle emoties, angsten, zorgen, verwachtingen, teleurstellingen etc. Maar we hebben ook allemaal een ziel of beter gezegd we zijn een ziel en we hebben allemaal de connectie met bron (of je het nou voelt of niet). Er is ook de optie om mee vanuit zielsperspectief naar de dood te kijken en te rouwen. Dat laatste, daar wil ík je graag meer over vertellen. Dat is mijn missie, mijn passie mijn werk. Ik vind dat er over het algemeen door rouwtherapeuten en coaches en het hele systeem vooral aandacht wordt gegeven aan het rouwen vanuit het ego-perspectief. Ik wil je graag meer vertellen over rouwen vanuit het zielsperspectief. Ik heb dat laatste zomaar kunnen omarmen. Als een cadeautje na Benja’s overlijden, maar dat verwacht ik niet van iedereen. En toch een mix zou misschien ook een goed idee zijn. Rouw voor een gedeelte vanuit ego en een gedeelte vanuit je ziel elkaar afwisselend, soms schurend en soms juist troostend.
Verschil tussen ego-perspectief en zielsperspectief
Door enkel te rouwen vanuit het ego-perspectief zul jij voornamelijk verlies ervaren, het idee dat iemand uit het leven is gerukt, dat er iets fout is gegaan, dat het niet eerlijk is, en dat de dood het ergste is wat je kan overkomen. Rouwen vanuit zielsperspectief geeft je het inzicht dat het een keuze van de ziel is, dat er een plan is dat de persoon er nog is in een andere vorm en dat er contact mogelijk is.
Zielsperspectief
Want vanuit de ziel gaat er niks mis, vanuit het perspectief van de ziel word je niet uit het leven gerukt, ga je niet per-ongeluk dood. Je ziel weet het al, snapt het al, heeft het al voorbereid en gewenst. Wat ik doe in mijn sessies is je vertellen wat de dood eigenlijk is. Zodat jij het zielsperspectief gaat ervaren (een beetje meer) kunt omarmen en daarmee je gevoelens vanuit je ego-perspectief meer in balans kunt brengen. Je ego kan troosten en geruststellen zodat het meer rust, acceptatie en vertrouwen gaat ervaren.
Dit is hoe ik het zie:
Je bent een ziel, in een lichaam. Dat lichaam wordt geboren op aarde. Voordat het lichaam werd geboren er voordat de ziel (weer) in een lichaam komt, is er een plan. In dat plan staat welke ervaringen die ziel in dat lichaam wij ervaren, welke ‘levenslessen’ de ziel komt leren, welke thema’s er uitgewerkt kunnen worden. Niks staat helemaal vast want wij hebben altijd nog de beschikking over onze vrije wil die kan kiezen om een totaal ander kant op te gaan. Daar komt je intuïtie en je wilskracht in het geding. Kun jij goed vanuit je hart of gevoel leven – waardoor je zeer waarschijnlijk meer lessen leert en ervaringen opdoet die jouw ziel of hoger zelf voor jou gepland heeft. Of leef je vooral vanuit overtuigingen, je conditionering en je programmering? Als dat laatste het geval is luister je minder naar je innerlijke stem, de zachte fluisteringen die jou de kant opsturen die je van te voren had bedacht. Als dat laatste vooral is wat je doet, zal je ziel of hoger zelf je op een gegeven moment een halt toeroepen door een burn-out, scheiding, ziekte of misschien zelfs een ongeluk. Deze life-events hoeven niet altijd die reden te hebben. Deze laatste voorbeelden kunnen ook juist een wens van de ziel om dit te ervaren, maar daar kom ik later nog eens op terug.
Wensen van de ziel
Dus kort gezegd. Leven, op aarde komen en ook weer overlijden zijn allemaal wensen van de ziel, het hoger zelf. Je gaat niet dood als je ziel ergens in het dit leven nog meer ruimte voor groei ziet (ook al hebben wij geen idee wat die groei is). Als je overlijdt krijg je altijd de vraag of je terug wil, soms moet je terug – dat zijn vaak de bijna-dood-ervaringen die je hoort. Deze vraag wordt ook gesteld bij suïcides en ook bij ongelukken. Vandaar ook dat het soms zo absurd lijkt dat één iemand een ernstig vliegtuigongeluk heeft overleefd. Als je het vanuit zielsperspectief bekijkt gaat er niets mis, word je niet random uit het leven gerukt. Al kan dat uiteraard wel zo voelen voor iedereen die hier op aarde achterblijft.
Beluister hier de podcast, waar Daisy en ik het over hebben.
Ego-perspectief
Als je enkel en alleen rouwt uit het ego-perspectief, dan zul je vooral verlies ervaren. Begrijp me goed ik heb hier geen oordeel op, ik deel mijn inzichten om je kennis te laten maken met een andere manier. Vanuit ego-perspectief ervaar je voornamelijk dat iemand er niet meer is. Iemand is er niet meer in fysieke vorm, maar voor jou is diegene er dan ook helemaal niet meer. Het voelt als oneerlijk. Oneerlijk dat iemand zijn of haar leven niet af heeft kunnen maken. Oneerlijk dat diegene er niet meer bij kan zijn, dat jij geen liefde meer kan geven en geen liefde meer kan ontvangen. Het kan voelen alsof er iets fout is gegaan, door een ongeluk, medische fout of suïcide. Dat kan allemaal heel veel pijn en verdriet opleveren.
Lees ook: Je ziel en je ego zijn twee verschillende dingen.
Niet meer fysiek aanwezig
Voor die pijn en voor die verwerking ben ik misschien ook niet de juiste persoon om te volgen. Ik snap het verdriet en je mag van mij zo verdrietig zijn als je wil, maar doe het niet op dingen die vanuit zielsperspectief niet waar zijn, zou ik zeggen. Er is al genoeg om heel verdrietig ver te zijn. Dat ze niet meer fysiek aanwezig zijn is enorm verdrietig voor de achterblijvers vanuit het aardse perspectief. Dat is al een hele klus om te aanvaarden en mee te om te gaan. Maar dat is ‘eigenlijk het enige’. Ze zijn er nog ‘gewoon’ weliswaar in een andere vorm, die een andere manier van communiceren behoeft. Voor het verdriet, de pijn de het delen over het aardse gemis zijn er heel veel prachtig mooie therapeuten, coaches en lotgenotengroepen. Wil je graag meer weten over het zielsperspectief, wil je meer weten over hoe je nog contact kunt maken met (een deel) van de ziel van de overleden persoon daarvoor ben je bij mij wel aan het juiste adres.
Welkom, ik ben Maartje Lute en ik geef je graag een ander perspectief op de dood.
Contact met je overleden dierbare ervaren? Download de video!
