Samen met Jill Looman – energie healer en awakening inspirator organiseer ik Maartje Lute – spiritueel rouwcoach de workshops #doodisnietweg – zelf contact maken met overleden dierbaren. In deze workshops vertellen wij mensen – of nog liever, laten wij mensen ervaren – dat je niet weg bent als je dood bent. Dat doen we door informatie te geven, oefeningen en opdrachten te doen, maar vooral door jou zelf laten ervaren dat degene die overleden zijn vaak veel dichter bij je zijn dan je misschien zou denken. We komen er eigenlijk altijd achter dat de deelnemers dit (onbewust) ergens al wel voelden of wisten.
Maartje: ‘Jill en ik hebben beide ervaren dat je niet weg bent als je dood bent. Dit gebeurde bij ons allebei toen we erbij waren toen een dierbare van ons stierf. We hebben op dat moment een geluksgevoel ervaren dat we niet direct kon verklaren. Ik bij mijn zoon Benja en Jill bij haar (stief)vader. Jill is er bij als haar vader stervende is. Ze zit naast hem aan zijn ziekenhuisbed met haar hand op zijn hart.
Maartje: ‘Kun je ons vertellen wat er gebeurd is?’
Jill: ‘Op het moment dat hij stervende is, zit ik naast hem met mijn hand op zijn borst. Ik voel op een gegeven moment dat zijn hart er mee stopt en zijn ziel zijn lichaam verlaat. In mijn beleving gaat dat via mij. Op het moment dat dat gebeurt voel ik alleen maar liefde. Euforie tot in iedere cel van mijn hele lijf, ik voelde het in alles. Er was geen verdriet, er waren wel tranen, maar dat waren tranen van blijdschap. Het was zo’n intens gevoel, dat ik de kamer uit ben gelopen en buiten op de gang een vreugdedansje hebt gedaan. De rest van de familie in de kamer bij hem was in tranen, maar ik heb dit gevoel even heel bewust ervaren en het me eigen gemaakt. Natuurlijk dacht ik wel even, wat is dit? Je hoor toch te huilen als iemand overlijdt, intens verdriet te ervaren? Maar ik voelde me totaal anders dan alle mensen om me heen. En tot op de dag van vandaag is dat gevoel er gebleven. Voor mij was deze ervaring een bevestiging dat er meer is na de dood. Ze zijn niet weg, er is nog een heel plan – daarna – wat gaat starten. Het was heel powerfull een intens bijzondere ervaring.
Maartje: ‘Je zegt ik heb een soort euforie gevoeld toen hij overleed. Wat denk je dat dat was?’
Jill: ‘Ik denk dat ik de blijdschap voelde die mijn vader ervaarde bij het loslaten van zijn lijf. Hij was op dat moment 61, nog heel jong, zijn geest was nog helemaal goed maar zijn lijf was heel ziek. Ik denk dat ik heb gevoeld wat mijn vader heeft gevoeld bij het moment van overgaan.’
Luister de podcast voor meer over deze workshop en Jill haar uitgebreide verhaal. Hierin vertelt ze ook wat haar werk als energie-healer inhoudt en hoe ze dit in kan zetten bij het zelf contact maken met overleden dierbaren.
Maartje: ‘Ik leg ook vaak op die manier uit wat ik heb gevoeld toen Benja overleed. Ik weet niet of dat meteen op dat moment was, maar wel al vrij snel. Het voelde alsof ik een lijntje met hem heb gehouden na zijn overlijden, alsof er een onzichtbare navelstreng was die mij liet voelen hoe het was om daar te zijn. Ik voelde zoveel liefde en dankbaarheid maar voornamelijk ook een gevoel van totale perfectie alsof alles op dat moment precies zo was als het moest zijn. Mensen vinden het (heel begrijpelijk) lastig om te snappen wat ik bedoel en ik krijg vaak de vraag of het niet een soort van opluchting was die ik voelde toen Benja overleed. Hij was natuurlijk al twee maanden ziek en misschien ‘was het wel beter zo’ kreeg ik vaak te horen. Maar dat was het niet voor mij, het was geen opluchting. Voelde het voor jou al een opluchting?’
Jill: ‘Nee, het was voor mij geen gevoel van opluchting, misschien wel voor hem. Ik kan me voorstellen dat het voor hem als een opluchting voelde dat hij een soort bevrijding ervaarde. Maar dat was niet wat er bij mij aan de hand was.’
Maartje: ‘Was er sprake van een soort intern conflict? Ik voel het één maar zou eigenlijk het ander moeten voelen.’
Jill: ‘Nee dat had ik niet echt. Het was meer een bewustwordingsproces. Ik stond al langer op deze manier in het leven, het is zoals het is daar ga ik niet tegen vechten. Maar opvallend vond ik het wel. Waar ben je mee bezig? Iedereen om je heen is verdrietig en jij niet. Van kleins af aan wordt ons geleerd dat je verdrietig bent als iemand dood is, dat was wel het eerste wat er door mijn hoofd schoot. Wat ik vooral ging missen was zijn fysieke aanwezigheid, een knuffel, ik had het hem gegund dat hij hier op aarde langer van kinderen had kunnen genieten. Maar ik wist ook dat hij ‘doorging’ en ik wist dat hij terug zou komen en van zich zou laten horen.’
Maartje: ‘Heeft hij dat gedaan?
Jill: ‘Jazeker op veel verschillende manieren. Hij heeft lichten laten knipperen, bepaalde gevoelens bij mij naar boven gebracht en is ook in verschillende sessies met andere mediums naar voren gekomen.’
Maartje: ‘Heb jij andere mensen willen vertellen wat jij ‘wist’ en wat jou troost bood zodat zij dat misschien ook als troost zouden ervaren?’
Jill: ‘Nee dat heb ik niet gedaan. Daar was toen niet echt een aanleiding voor. Nu tien jaar later hebben we het daar vaker over. Ik vertel hoe ik erover denk, wat voor tekens ik krijg en op welke manier. Ze hebben dat zelf nog niet zo ervaren, maar ik denk wel dat dat gaat komen. De familieleden die ik nu spreek staan er meer voor open, willen meer weten en gaan op zoek. Ze zouden het wel heel graag willen ervaren.’
Maartje: ‘Dat is precies wat we mensen mee willen geven in onze workshops. We willen mensen leren om te leven met de aanwezigheid in plaats van alleen met het verlies, maar hoe doe je dat? Hoe ga je dat voelen? Wat is jouw antwoord op die vraag?
Jill: ‘Het is belangrijk om je persoonlijkheid of je rationele mind opzij te zetten. Daarvoor is het van belang dat je goed het verschil leert kennen tussen je ego/persoonlijkheid en je ziel of je hoger zelf. Dat je weet wanneer wie aan het woord is of waarvandaan bepaalde gedachtes, of ingevingen komen. Als medium is het het allermoeilijkste om te leren herkennen: komt dit van mezelf (uit min eigen gedachte) of komt dit van een ander (een overleden dierbare of een gids)? Het is nodig om dit onderscheid te kunnen maken en puur vanuit je hart te werken en je hoofd uit te zetten.
Wat wij in onze workshop doen is je ‘weer’ in contact brengen met de mensen die je mist. Dat kan iedereen zijn een vader, moeder, broer, zus, partner of kind. We doen dat door oefeningen te doen, die je ook thuis kunt doen, maar ook door mensen zelf te laten ervaren wanneer het is dat je met je hart iets voelt of wanneer je hoofd aan het woord is. We geven handvaten waar je zelf verder mee kan. Het leuke en leerzame van werken in een (kleine) groep is, is dat je bij ander ziet wat er gebeurt. Soms is het bij jezelf niet helemaal helder maar leer je van het kijken naar anderen en daardoor ook te kijken met de ogen van anderen naar jezelf.
